2NE1 - Come Back Home

2NE1 to jedna z najbardziej znaczących formacji na koreańskim rynku, grupa której wielu wróży poważną karierę także na rynku amerykańskim. Jednak ostatnie lata nie były dla czwórki Koreanek szczególnie udane i dopiero zamykająca zeszły rok piękna ballada "Missing You" (>>TUTAJ<<) przełamała passę rozczarowań. Teraz 2NE1 powraca z pierwszym od czterech lat, a drugim w dorobku albumem studyjnym i dwoma singlami go promującymi i...

Jest więcej niż dobrze. Nie będę teraz wchodził w szczegóły pozostałych nagrań, na to znajdę jeszcze czas i miejsce, ale płyta trzyma wysoki poziom i warto zawiesić ucho nie tylko na dwóch utworach promujących kompakt poprzez teledyski. Dzisiaj jednak skoncentruję się na daniu głównym czyli piosence "Come Back Home" i towarzyszącemu jej klipowi.

I to by było na tyle jeśli idzie o wstęp. Jeśli jeszcze nie widzieliście tego teledysku, zalecam tryb pełnoekranowy i poduszkę pod opadającą szczękę.



Pół miliona USD - taka kwota przewijała się w mediach w kontekście tego klipu przed jego premierą. Dobre CGI kosztuje - tłumaczyło się YG Entertainment, a mnie brały obawy, bo koreańskie teledyski mają sporą tradycję kiepskich efektów komputerowych. Na szczęście pieniądze nie poszły w błoto. Panoramy futurystycznych miast - tak tego prawdziwego, jak i sztucznego - imponują rozmachem i klimatem. Dorobione cyfrowo detale, jak wszelkiego rodzaju wyświetlacze, są tak wiarygodne, że aż trudno dać wiarę w ich brak autentyczności. No i abstrakcyjne łączniki między światami, które znajdują właściwy balans między sztucznością obrazu i realizmem. Od strony technicznej ten klip imponuje.

Jednak cały urok klipu polega na tym, że komputerowe wodotryski nie są tutaj sednem sprawy, to tylko narzędzia mające uwiarygodnić przedstawianą wizję. A wizja ta jest nader ciekawa i przede wszystkim śmiała z racji natury medium jakim jest teledysk. Teledyski "o czymś" to mikry odsetek tego, co się globalnie produkuje, tymczasem tutaj mamy teledysk z treścią, formą, fabułą i na dodatek osadzony w realiach sci-fi. Jeżeli dodamy do tego pewne decyzje wizualne, żadne inne słowo nie pasuje do tego klipu bardziej niż właśnie "śmiały".

O co chodzi ze wspomnianymi "decyzjami wizualnymi"? O Retro-futuro, zabieg który najłatwiej zrozumieć oglądając "Brazil" Terry'ego Gilliama - wypełnianie futurystycznych przestrzeni zgodnie z trendami estetycznymi i technologicznymi już przeszłymi, nierzadko wręcz anachronicznymi, dla samego fantasty, tworzącymi podsorne uczucie sprzeczności u odbiorcy.

W teledysku 2NE1 ten aspekt może nie wybija się na pierwszy plan, ale jednak jest wszechobecny. Lodówka z czasów zimnej wojny. Kineskopowy telewizor z wypukłym ekranem, który w dodatku zdaje się wyświetlać zabarwione mono, a nie kolor. Samochód Minzy wyraźnie inspirowany początkami motoryzacji. Nawet cała ta tajemnicza aparatura to procesor i komputerowy wentylator przyczepione do woreczka z płynem. W sali z roślinami porozwieszane są zwykłe komputerowe płyty główne - w dobie miniaturyzacji, technologii mobilnych i ogólnego ukrywania sprzętowych bebechów przed przeciętnym użytkownikiem, widok raczej niepospolity.

Trzeba też wspomnieć, że tekst piosenki sam w sobie jest jedynie kolesjnym miłosnym nawoływaniem opuszczonej kobiety do obiektu swoich westchnień, jednak w połączeniu z obrazem zyskuje znacznie więcej wyrazu stając się dosyć uniwersalną opowieścią o tym jak ludzie zdołowani otaczającą ich szarzyzną uciekają w kolorowy, ale nieprawdziwy świat nałogów, i o ludziach, których w ten sposób pozostawiają osamotnionych w prawdziwym świecie, ale żeby nie było przesadnie dołująco, teledysk jest przede wszystkim o walce o te zagubione dusze.

W tym miejscu muszę jeszcze zaznaczyć, ze aktorstwo piosenkarek, przynajmniej w temacie mimiki stoi na naprawdę wysokim poziomie. Można tego nie dostrzec, bo na klip patrzy się jednym tchem i wszystko w nim wydaje się tak naturalne, że aż nie zwraca uwagi - ale to właśnie jest najlepszym dowodem na to jak dobrze dziewczyny sobie poradziły. Za kazdym razem, kiedy któraś z nich przemuje kadr we władanie, jej twarz wyraża dokładnie to, czego oczekuje widz i to, czego wymaga od niej fabuła. Oczywiście można mówić o doświadczeniu scenicznym, ale jednak trzeba pamiętać, że to piosenkarki, a nie aktorki, więc warto docenić, co udało im się osiągnąć.

Zanim przejdę do piosenki, wspomnę jeszcze o strojach. 2NE1 jest znane także ze swoich awangardowych stylizacji, tym razem koncept jest nieco bardziej uliczny i zwyczajny - co przyznają same piosenkarki w wywiadzie dla 1theK (cały wywiad osadzę pod koniec tekstu), a jednak ma ten znak rozpoznawczy w postaci zdrowej mieszanki stylu i szaleństwa. Moda w ządnym razie nie jest moją pasją, ale te stroje przykuwają nawet moją uwagę i robią wielkie wrażenie. Szczególnie przypadła mi do gustu ponacinana kurtka Park Bom, którą nosi w scenie w laboratorium.

Co do piosenki, to zrobiła ona na mnie nie mniejsze wrażenie niż teledysk. Co prawda zostałem odarty z pełnego doświadczenia kombinacji utworu z obrazem, bo piosenkę przesłuchiwałem do znudzenia już kilka dni przed premierą teledysku., ale wyobrażam sobie, że odczucia są jeszcze silniejsze. Mimo to niczego nie żałuję, bo piosenka sama w sobie jest naprawdę warta uwagi.

Przede wszystkim - podobnie jak teledysk - jest śmiała już w swoich założeniach. "Come Back Home" to ballada, jeżeli ktoś mi nie wierzy, niech zajrzy na koniec płyty albo poszuka w internecie wersji akustycznej, czyli popartej instrumentalnym, bardziej stonowanym podkładem - w tym wydaniu kawałek można z łatwością postawić w jednym szeregu z choćby "Lonely". Jednak w wydaniu, które promuje album, i które słyszymy w teledysku, ta piosenka miesza wiele gatunków i pomysłów, które do ballady wydają się zupełnie nie pasować.

Zwrotki to mieszanka inspiracji reggae i hip-hopem, aranżacja kładzie duży nacisk na elektronikę i produkcję dźwięku, a kulminacją tych wszystkich nieprzystających do ballady zabiegów wydają się być łączniki, które w teledysku służą za fantastyczne przejścia między światami. To wszystko jest ciekawe, to wszystko jest odważne, ale żaden z wymienionych elementów, nie jest tym, który sprawia mi w tej piosence najwięcej frajdy, ani tym za który najbardziej podziwiam twórców nagrania.

Co zatem przykuło moją uwagę? Beat. Wsłuchajcie się uważnie w tę piosenkę, a zauważycie, że to ulegający ciągłym transformacjom i stopniowo nasilający się beat jest fundamentem, który nie tyle łączy ten projekt w całość, nawet nie tyle nadaje mu kształtu, co właściwie w całości decyduje o jego kształcie. A przy tym jest to beat nadspodziewanie zywy i bogaty jak na balladę.

Oczywiście przypisywanie wszystkich zasług samej sekcji rytmicznej byłoby przesadą - "Come Back Home" to kompozycja udana pod wieloma względami - z bogatymi, melodyjnymi i zapadającymi w pamięć wokalami na pierwszym planie. Co równie ważne, jest to kompozycja bardzo spójna, można śmiało dodać, że nadspodziewanie, bo przecież cały czas kroczy ścieżkami nijak nie przystającymi do uartych, mainstreamowych szlaków. A jednak nie błądzi i za to wielkie brawa.

Oryginalny, atrakcyjny wizualnie, świetnie zrealizowany teledysk z treścią, który nie próbuje przypodobać się widzom tanimi chwytami i świeża, odchodząca od schematów i mieszająca style piosenka, która zdaje się całkiem nie przejmować mainstreamowymi konwencjami, przy okazji brzmiąc niezwykle przebojowo i zwyczajnie przyjemnie dla ucha. Czego chcieć więcej? Cóż, mam kilka pomysłów, ale nie ośmielę się o nich napisać więcej jak to, że na płycie jest jeszcze kilka może nie aż tak zaskakujących, ale porównywalnie dobrych piosenek. Do tematu na pewno wkrótce wrócę, tymczasem na zakończenie obiecany wywiad, trzeba włączyć napisy.