Spica - Tonight

Spisek! Ledwie kilka dni temu upierałem się, że lato chyli się ku końcowi i oto nadchodzi panowanie pory deszczowej - także na kpopowych scenach - kiedy sprzymierzone siły pogody i żeńskiej formacji Spica postanowiły ostentacyjnie pokazać mi środkowy palec. Nie dość, że za oknem słupki rtęci powędrowały wyraźnie w górę, to jeszcze piątka Koreanek wypuściła piosenkę pachnącą latem.

Wyraźnie ktoś chciał mnie przechytrzyć, ja jednak się nie dałem. Zagraliśmy w grę na przetrzymanie i nie muszę chyba dodawać kto zwyciężył. Wystarczy wyjrzeć za okno. Szaro, zimno i wietrznie - mój triumf jest kompletny i niepodważalny. Teraz mogę z czystym sumieniem napisać kilka zdań o piosence.

Aha, i w żadnym wypadku nie jest to z mojej strony dorabianie ideologii do mojego lenistwa. Na pewno. Z całą pewnością. Trudno wskazać osobę bardziej pracowitą i bardziej energiczną ode mnie. Wulkan energii i wół roboczy - to cały ja.

Dobra, a trochę poważniej. Czekałem z pewną niecierpliwością i jeszcze większą niepewnością na nowe nagranie grupy Spica. Dziewczyny debiutowały w zeszłym roku i z jednej strony przykuły moją uwagę świetnymi wokalami, z drugiej drażniły rozstrzelonym wizerunkiem i niespójnym repertuarem.

"Russian Rulette" to dość dziwna i oryginalna piosenka - jeżeli porównywać ją do czegokolwiek to chyba do repertuaru Brown Eyed Girls. "Painkiller" to potężna ballada inspirowana amerykańskim brzmieniem z początku tego stulecia, dająca piosenkarkom możliwość wokalnego wyżycia się. Z kolei "I'll Be There" to lekki kawałek mocno przypominający nagrania Spice Girls z najlepszych lat. I na dokładkę dziewczyny zamknęły miniony rok retro kawałkiem zatytułowanym "Lonely" (>>TUTAJ<<).

W efekcie o dziewczynach można powiedzieć tyle, że dobrze śpiewają. Wokalnie Spica to materiał na gwiazdy, ale wizerunkowo czarna dziura w przepastnym wszechświecie koreańskiego popu (gwiezdne porównanie w tekście o grupie, która nazywa się Spica - ależ jestem przebiegły). Poniżej próbka tego, co dziewczyny potrafią.



Wytwórnia chyba dostrzegła tę dysproporcję między potencjałem i faktycznym statusem ich formacji i postanowiła dziewczyny trochę podpromować. W tym celu Spicę zaproszono do programu "Lee Hyori's XUnni" gdzie niezwykle popularna Lee Hyori pomagała dziewczynom w przygotowaniach do comebacku. Służyła radą jako weteranka koreańskiej sceny, ale także pomagała w wizerunkowej przemianie, jaką miała przejść grupa.

Przyznaję się bez bicia, programu nie oglądałem, ale każdy kolejny odcinek przynosił garść doniesień w k-popowych mediach. Finalny przekaz? Medialny cyrk, bo jak inaczej nazwać sytuację, w której Boa popłakała się słysząc, że Lee Hyori nie będzie osobiście nadzorowała muzycznie ich albumu. Nie dość, że Boa to dorosła kobieta, to jeszcze - z całym szacunkiem i sympatią do Lee Hyori, którą wyjątkowo cenię po jej ostatnim, fenomenalnym albumie "Monochrome" (>>TUTAJ<<) - Boa jest nieporównanie lepszą wokalistką od swojej bardziej znanej koleżanki (co zresztą Lee Hyori sama otwarcie przyznała). Taka sytuacja mająca miejsce poza kadrem kamery po prostu nie mieściłaby mi się w głowie.

Więc jak poszła ta przemiana Spica?



Po pierwsze słychać, że kompozycja jest europejska, co może samo w sobie nie jest niczym złym, ale mnie akurat ta konwencja jakoś średnio przypada do gustu. Po drugie ja tu nie widzę nowego pomysłu na wizerunek grupy. Widzę pomysł na wizerunek dopasowany do piosenki, dopasowany do teledysku, ale także pomysł który poszerza garderobę Spica, nie wnosząc nic w temacie charakteru grupy. To po prostu kolejny zestaw przebrań dopasowany do potrzeb chwili.

Piosenka wypada atrakcyjnie, ale bardziej ze względu na silne wokale grupy niż ze względu na atuty samej kompozycji. Dziewczynom akompaniuje dosyć bezpłciowe, pop-rockowe szarpidructwo, które tworzy bezkształtne tło pod popisowe, choć nieszczególnie pomysłowo rozpisane linie głosów. Tzn. niektóre fragmenty brzmią ciekawie, ale całościowo piosenka jest dość monotonnie skonstruowana.

Ta piosenka ma swój klimat, dobrze wpasowuje się w ostatnie dni lata. Szczególnie podparta kolorowym, pogodnym teledyskiem, który ze względu na wieczorno-nocną scenerię tworzy atmosferę finału, zwieńczenia jakiegoś okresu. Podobnie jest ze słowami i samą naturą piosenki. Energia podkładu, moc głosów - to zabiegi normalnie zarezerwowane dla finałowych części utworu, tu wbijają się w uszy słuchacza niemal od samego początku.

Sęk w tym, że ta piosenka na dłuższą metę jest nudna. Skoro cała energia zostaje wyzwolona już na wstępie, to jak tu budować napięcie, jak budować muzyczną historię? Oczywiście to jest wykonalne, ale wymaga wyjątkowo zręcznej kompozycji, która choć powierzchownie wyłamie się z konwencji zwrotka-refren-zwrotka-refren, która dołoży tu i ówdzie jakąś zmianę w temacie i uatrakcyjni całe muzyczne przedsięwzięcie. Niestety ta piosenka wydaje się być nagrana w całości na jedno kopyto i przez to raczej trudno będzie się jej przebić. Tym bardziej, że pierwsze dni września to zalew muzycznych Potęg - pisanych przez duże "P".

Dziewczyny mają po swojej stronie poważnego zawodnika - Lee Hyori - jednak jej udział w projekcie wydaje się zbyt skromny, by utrzymać tę piosenkę na powierzchni. Co prawda Hyori nie tylko pomagała dziewczynom poprzez swój program, ale także zagościła w teledysku i wespół z Boą napisała całkiem niezłe słowa do tej piosenki, ale jednak nie zrobiła najważniejszego - nie zaśpiewała. Gdyby Hyori dostała tu chociaż pół zwrotki, gdyby chociaż raz wystąpiła w telewizji razem z grupą - pewnie całość znacznie lepiej by chwyciła. A tak, niby nie jest źle, niby dziewczyny wciąż świetnie śpiewają, ale jakoś nie widzę, żeby tym kawałkiem zyskały na popularności.

O ile ta piosenka raczej nie będzie zbyt często gościła w moim odtwarzaczu, to muszę przyznać, że ma jeden niezaprzeczalny walor. Świetnie sprawdza się na scenie. Jeżeli Spica kiedyś dorobi się takiej sławy, by organizować solowe koncerty, to na pewno będzie jedna z bardziej wyczekiwanych piosenek.



I jeszcze na zakończenie drobny bonus - krótkie, akustyczne wykonanie tego utworu.