Kim Bohyung - 내가 미친년이야 / Crazy Girl

Czuję się pokonany. Siadając do tego tekstu tak naprawdę nie wiem, co napiszę, bo ten teledysk wciąż pozostaje dla mnie zagadką. Obraz zrobił na mnie duże wrażenie, ale do tej pory nie potrafię wgryźć się w jego znaczenie. Może jak już zacznę pisać, najdzie mnie olśnienie, ale na ten moment spodziewam się zetrzeć nadruk ze znaku zapytania na mojej klawiaturze.

No, ale zanim do tego dojdzie, powinienem chyba sklecić kilka zdań wstępu. Choćby dlatego, że pewnie nie wszyscy kojarzą kim jest Kim Bohyung, w końcu - jeśli się nie mylę - jest to jej solowy debiut. Bohyung to jedna z utalentowanych wokalistek z żeńskiej grupy Spica. Nie śmiem napisać, że to ona jest w tym gronie najlepsza, bo konkurencję ma niezwykle silną, ale faktem jest, że początkowo przymierzano ją do 2NE1 i odpadła ze względu na niedopasowany wizerunek, a nie braki wokalne.

Wytwórnia B2M Entertainment wydaje się w ostatnim czasie silnie eksperymentować, tak muzycznie, jak i w temacie wizerunku. Najpierw to oni zdecydowali się współtworzyć najnowszy album Lee Hyori - "Monochrome" (>>TUTAJ<<), który odkrywa całkiem nową twarz królowej popu, twarz... jazzującą . Potem zabrali się za Spicę, która z końcem lata przybrała pop-rockowy wizerunek i ze swoim "Tonight" (>>TUTAJ<<) wprowadziła trochę zamieszania na listach. A teraz to...



Chyba już wiem, o co tutaj może chodzić, choć stuprocentowej pewności wciąż nie mam. Jednak najpierw kilka słów o piosence, bo to pójdzie sprawniej i jest poniekąd potrzebne do napisania dalszej części tekstu. To bardzo nietypowa piosenka i dlatego teledysk też jest nietypowy.

Zacznijmy od samego brzmienia - ciężkiego, wytłumionego, w pewnym sensie głuchego - jest tu dużo miejsca pomiędzy dźwiękami, jest przestrzeń na to, by każde pojedyncze uderzenie w beacie wybrzmiało do końca niezakłócone. Tworzy to specyficzną, gęstą, ale zarazem bardzo zimną atmosferę niechęci. Oddaje to poczucie pustej przestrzeni pomiędzy dwiema osobami.

Specyficzny jest też sam wokal. Osadzony bardzo nisko jak na kpopowe standardy, które faworyzują tonacje wysokie, czasem wręcz nieprzyjemnie wysokie. Bohyung w tej piosence błyszczy - tonacją dźwięków, barwą, ale przede wszystkim tym, jak uwalnia emocje śpiewając. Może to nawet dobry moment, żeby wstawić wersję z Bohyung za fortepianem.



Ma dziewczyna czucie i umie to sprzedać. W zasadzie wszystkie wokalistki ze Spica to materiał na solistki, ale Bohyung pokazuje, że jest gotowa tu i teraz. Trzeba pochwalić B2M Ent. za śmiałą, ale słuszną decyzję co do debiutu i co do repertuaru.

Śmiałą tym bardziej, że najbardziej specyficzną decyzję podjęto w wypadku tekstu. Angielskie tłumaczenie znajdziecie >>TUTAJ<<. Ekspiacja kobiety, która niesłusznie porzuciła swojego mężczyznę - to nie jest typowy motyw kpopowych nagrań i nie mam pojęcia jak to się sprzeda. Trzeba pamiętać, że rynek napędzają głównie ludzie młodzi i bardzo młodzi, w dodatku przyzwyczajeni do paszy o konkretnym smaku.

A ja głupi zupełnie zignorowałem jak bardzo nietypowy jest ten tekst i poszedłem typową drogą zabierając się za teledysk. Śpiewa dziewczyna? Śpiewa. Jest dziewczyna w teledysku? Jest, co prawda nie Bohyung tylko Narae (też ze Spica), ale jest. Kto jest głównym bohaterem klipu? Dziewczyna. Błąd!

Patrząc na teledysk widziałem dziewczynę, której facet coś robi, z którą coś się dzieje. Zagubiłem się w tych wszystkich pytaniach o powiązanie zniszczonego pokoju z pożarem. Szukałem jakiegoś fabularnego spoiwa, jakichś śladów, które pozwoliłyby poskładać fragmenty potłuczonej całości. To kompletnie nie tak. Olśnienie naszło mnie patrząc na scenę z lampą, która od początku wydawała mi się kluczowa, choćby dlatego, że oddziela dwie fazy teledysku.

Przed zgaszeniem światła kobieta doznaje miłosnych uniesień, choć nie wygląda na to, by ktoś jej towarzyszył. Z drugiej strony ujęcia przedstawione są tak, że obecności drugiej osoby nie można całkiem wykluczuć. Kiedy światło wraca, dziewczyna staje się ofiarą przemocy, a facet wpada w szał. Co dzieje się pomiędzy? W świetle stoi dziewczyna, a z mroku wyłania się mężczyzna, obejmuje ją, po czym znika, ponownie wyłania się, by po chwili zniknąć raz na zawsze i zostawić ją samą.

Tak to może wyglądać, kiedy patrzy się na to ze złej perspektywy. Jedno proste pytanie - kto gasi i zapala światło? Mężczyzna. Czyje jest więc widzenie zawarte pomiędzy tymi dwoma momentami? Też mężczyzny. Tak jak i w całej reszcie teledysku, tak i tu bohaterem jest mężczyzna, a sceny z kobietą są czymś pomiędzy symboliką a wyobraźnią bohatera.

Z grubsza, pierwsza część - do zgaszenia światła - pokazuje porzuconego faceta, któremu każdy drobny detal przypomina o kobiecie. Ponieważ to on został porzucony, z początku odczuwa przede wszystkim stratę i wzmożone pożądanie do tego, co stracił. Próbuje zrozumieć czemu to się stało, ale wciąż nie może przestać kochać.

Wystarczy spojrzeć na to jak widzi ją w swoich marzeniach - nawet jeżeli jest smutna, to wciąż czysta, piękna. Same dręczące go myśli można interpretować na dwa sposoby. Ponieważ sceny z kobietą są tak wykadrowane, że nie widać kto jest przy niej, bohater może marzyć o niej, ale równie dobrze może mu ona stawać przed oczami z tym, dla którego go porzuciła.

W końcu bohater gasi światło i oddaje się zupełnie swoim myślom. Marzy o niej, lgnie do niej jak ćma do światła, ale jednocześnie kiedy tylko jej dotyka coś jakby go odpychało, parzyło. Walczy sam ze sobą zastanawiając się, czy kochać ją dalej pomimo tego, co zrobiła. Ostatecznie decyduje się ją zostawić i zniknąć w mroku, co jest równoznaczne z wyrzeczeniem się tej miłości.

Zapala światło. Decyzja została podjęta - decyzja, która otwiera drzwi wszystkim złym emocjom, które do tej pory były tłumione przez miłość, którą czuł. Przed chwilą ją kochał, teraz nienawidzi. W amoku niszczy wszystko, co należało do niej, bo to przynosi mu wizję zniszczenia jej samej, wierzy, że to pozwoli mu zniszczyć wspomnienia o niej. Warto zwrócić uwagę, że teraz w jego marzeniach sama dziewczyna wygląda inaczej - jest brudna, upokorzona, a pokój wokół niej jest znacznie bardziej mroczny.

W przypływie szału, a może szalonej konsekwencji, bohater porywa się sam na siebie - w końcu też do niej należał. Zaciska pętlę wokół własnej szyi przedstawiając sobie, że tak naprawdę wyciska resztki życia ze swojej byłej. Ale to też nie przynosi ukojenia. Każdy zadawany cios przynosi cierpienie jemu samemu, ale przynajmniej pozwala rozładować gniew - dzieło zniszczenia nie przynosi mu ukojenia, a jedynie nieco spokoju.

Scena z papierosem jest niejednoznaczna, bo trudno stwierdzić czy jest trzecim aktem tego dramatu, czy jedynie dokończeniem poprzedniego? Możliwe, że jest to symbol chwili przemyślenia, podjęcia ostatecznej decyzji, czy też znalezienia skutecznego sposobu na zabicie wspomnienia o kobiecie, ale może to być też zwieńczenie dzieła zniszczenia, bo nie od dziś wiadomo, że zemsta najlepiej smakuje na chłodno.

Najciekawsze jest jednak zwieńczenie samego teledysku - głowa dziewczyny zaglądająca przez drzwi i obraz wycieńczonego, zdruzgotanego mężczyzny. Tu dopiero jest pole do popisu przy interpretacji. Czy to próba pokazania, że to wszystko jest wizją w głowie kobiety, a może ma symbolizować coś zgodnego ze słowami piosenki, czyli kobietę widzącą spustoszenie jakie poczyniła i "bezgłośnie" przepraszającą? Przychylałbym się do tej drugiej opcji, choć jest też trzecia. Ten obraz może też symbolizować, że choć mężczyźnie wydaje się, że zniszczył wspomnienie, że się uwolnił, to jej widmo wciąż gdzieś tam czyha za drzwiami i nadal będzie go truć.

Tak czy inaczej to kawał dobrego teledysku. Powyżej skupiłem się na treści tego obrazu, ale trzeba przyznać, że sama forma jest równie dobra, a może nawet lepsza. Obraz sam w sobie jest po prostu intrygujący i nakręcony w sposób misterny, z wielką dbałością o detale i ich ekspozycję. Przynajmniej w kilku sekwencjach olśniewa mnie oświetlenie zastosowane na planie, które wydobywa tak dużo głębi z monochromatycznej palety. Do tego naprawdę inteligentna praca kamery i świetna mimika aktorów sprawiają, że obraz jest urzekająco klimatyczny.

Jakby tego było mało, obraz jest zgrany z dźwiękiem poprzez montaż, także kolejne przebitki i przejścia dodatkowo akcentują - lub są akcentowane, zależy jak spojrzeć - dźwięki i wersy piosenki. A że sam utwór to bardzo dobra kompozycja w równie dobrym wykonaniu, całość jest jedną z ciekawszych tegorocznych produkcji. Choć muszę też przyznać, że we wszystkich aspektach tego projektu dostrzegam coś jakby naumyślnie niszowego, co z jednej strony pomaga budować klimat całości, ale z drugiej ogranicza "wow factor" tak ważny w popie.